Imperium Osmańskie, nazywane również Imperium Tureckim, było jednym z najpotężniejszych i najdłużej trwających imperiów w historii. Począwszy od małego państwa na początku XIV wieku, imperium rozrosło się do potężnego mocarstwa, które na przestrzeni wieków kontrolowało terytoria na trzech kontynentach.
Początki (około 1300–1453)
Imperium Osmańskie założył Osman I w regionie znanym jako Anatolia (dzisiejsza Turcja) na początku XIV wieku. W ciągu stulecia, Osmanowie stopniowo poszerzali swoje terytorium na koszt Bizancjum, zwłaszcza po bitwie pod Manzikert w 1071 roku.
Złoty Wiek (1453–1566)
Złoty wiek imperium rozpoczął się w 1453 roku, gdy Mehmed Zdobywca zajął Konstantynopol, kończąc istnienie Cesarstwa Bizantyjskiego. Miasto, przemianowane na Stambuł, stało się nową stolicą imperium. Sulejman Wspaniały (1520–1566) dalej rozszerzał terytoria imperium, które sięgały od Węgier na zachodzie, przez Egipt i Półwysep Arabski na południu, aż po Iran na wschodzie.
Powolny upadek (1566–1683)
Po śmierci Sulejmana Wspaniałego imperium zaczęło powoli słabnąć. Kryzysy polityczne, korupcja, problemy finansowe i zewnętrzne konflikty zaczęły podważać stabilność imperium. Jednak wciąż pozostawało potężnym mocarstwem, a jego stolica, Stambuł, była ważnym centrum kulturalnym i handlowym.
Okres reform (1683–1827)
Po nieudanej próbie zdobycia Wiednia w 1683 roku, Osmanowie przeszli do defensywy. W XIX wieku imperium podjęło szereg reform (tzw. Tanzimat) w celu modernizacji kraju pod względem wojskowym, administracyjnym i społecznym.
Zmierzch (1828–1922)
Pod koniec XIX wieku imperium znalazło się w stanie permanentnego kryzysu, tracąc terytoria na rzecz rosnących nacjonalizmów na Bałkanach i na Bliskim Wschodzie. Ostatecznie, po przegranej I wojnie światowej, imperium zostało formalnie rozwiązane w 1922 roku. W jego miejsce powstała nowoczesna Republika Turcji pod przewodnictwem Mustafy Kemala Atatürka.
