Konferencja pokojowa rozpoczęła się oficjalnie 18 stycznia 1919 roku, lecz poważne rozmowy zaczęły się na długo przedtem, po przybyciu prezydenta Wilsona w połowie grudnia 1918 roku. Prezydent Poincaré powitał delegatów wskazując, że 48 lat wcześniej, w tym samym dniu, ogłoszono zaraz po klęsce Francji powstanie cesarstwa niemieckiego. Zadaniem obecnej konferencji miało być „naprawienie zła, jakie ono [cesarstwo] wyrządziło, i uniknięcie powtórzenia się go w przyszłości”[1].
W obradach brało udział 27 państw koalicji antyniemieckiej, w tym 5 mocarstw: Anglia, Francja, USA, Włochy i Japonia. Państwa zwyciężone: Niemcy, Austrię, Węgry, Bułgarię i Turcję dopuszczono do udziału w obradach dopiero po przygotowaniu projektów traktatów. Interesy Polski reprezentowali: I.J. Paderewski, R. Dmowski, W. Grabski.
Ze względu na zawarcie przez bolszewików separatystycznego brzeskiego traktatu pokojowego z Niemcami (3 marca 1918 r.) i nierozstrzygnięty wynik toczącej się wojny domowej, od udziału w konferencji odsunięto Rosję Radziecką. Obradowano na rzadko zwoływanych posiedzeniach plenarnych, decyzje zapadały na posiedzeniach Rady Najwyższej[2].
[1] M. Kitchen, dz. cyt., s. 7-9.
[2] Internetowa Encyklopedia „WIEM”
