Wojna obronna Polski w 1939 roku, znana również jako Kampania Wrześniowa, to okres od 1 września do 6 października 1939 roku, kiedy Polska stawiała opór najeźdźcom: III Rzeszy od zachodu i ZSRR od wschodu.
Początek wojny
Niemcy, pod przewodnictwem Adolfa Hitlera, najeżdżając Polskę 1 września 1939 roku, oficjalnie rozpoczęli II wojnę światową. Atak był wynikiem agresywnej polityki zagranicznej Hitlera, który stawiał sobie za cel odzyskanie terytoriów utraconych przez Niemcy po I wojnie światowej, a także ekspansję na wschód w ramach planu Lebensraum.
Przebieg kampanii
Polska była znacznie słabsza od Niemiec pod względem militarnym, ale mimo to stawiła zaciekły opór. Polska armia była źle przygotowana do wojny, częściowo ze względu na opóźnienia i problemy logistyczne, ale również ze względu na przestarzałe taktyki i sprzęt. Niemniej jednak, wielu żołnierzy polskich walczyło z determinacją i odwagą, czego dowodem są takie bitwy jak bitwa pod Wizną czy obrona Westerplatte.
Napaść ZSRR
Sytuacja Polski pogorszyła się 17 września, kiedy Związek Sowiecki zaatakował z wschodu. Atak ten był wynikiem tajnego protokołu dodanego do paktu Ribbentrop-Mołotow, w którym Niemcy i ZSRR uzgodniły podział Polski.
Zakończenie walk i skutki
Polski rząd i wielu wojskowych uciekło do Rumunii i na Zachód, gdzie kontynuowali walkę z Niemcami jako rząd na uchodźstwie i siły zbrojne na Zachodzie. Ostatnie regularne polskie jednostki skapitulowały 6 października, choć walki partyzanckie kontynuowano na terytorium Polski aż do końca wojny.
Kampania wrześniowa doprowadziła do straszliwych strat wśród polskiej populacji cywilnej i wojskowej, a także do zniszczenia wielu miast i infrastruktury. Znaczyła również początek okupacji niemieckiej i sowieckiej, która była okresem brutalnej represji, eksterminacji i eksploatacji, które miały ogromny wpływ na Polskę.
